Imkeree fröher un oole Sitten

To sine Tiet würrn de Heidflachen villicht grötter. Vele Flachen sünd upforst worrn. De Imkeree güng torüch, de fröher ok för dat Inkamen op de Heidhööv en grote Rull spelen dee. Et geev Grootimker, de mehr as teihn Lagden Immen harrn (1 Lagde = 60 Völker). Se harrn ok bet to teihn Imker in Arbeit.

Munster un Hermannsborg un annnere Gegenden sünd to de Tied de Öord för de Imkeree. Dor gifft dat noch Familien, de dörch vele Generatschonen de Imkeree bedrievt. In‘e Hööftsaak würrn et Lümbörger Stülper, de in de Immentüün stünnen. De Kassenimkeree kööm eerst in neere Tiet op.

Ut Stroh un opsnedene Wöttel vun Dannenbööm würrn de flochtenen Ringen openanner sett un verbunnen, de Körv mit frischen Kohdung versmert un afdicht, dormit sik de Egenwarms vun de Immenvölker holen de. Bet to hunnert Johrn würr so en Korf bruukbor. Toletzt würrn Spillen ut Holt, merstendeels vunn Fuulboom, waagrecht dürch de Körv steken, an de de Immen jümmer Waben hängen könen. So geev dat ok Stabilität för de Waben bi‘n Transporteren.

Wenn de Oldbuer den Hoff afgeven harr un noch enigermaten goot towege wöör, övernöhm he de Pleeg för de Immen. En ole Bruuk wöör, dat bi sien Dood en vun de Familje na de Immen güng un see: „Imme, dien Herr is nu dood, du schallst hebben keen Noot.“

Wöör dat nich schehn, müssen de Immen starven oder se flögen weg. De Jungverheirateten up‘n Hoff möken sik mit de Immen bekannt un puckern an jeden Korf un seen: „Immen in, Immen ut, hier is de junge Bruut! Immen üm, Immen an, hier is de junge Kerl! Immekes verlaat se nich, wenn se nu mal Kinner kriggt!“

De Stammimmen överwintern. De annern Völker würrn na de Heiddracht merstendeels afswefelt. Se dörch den Winter to bringen, lohn sik nich.

In‘ne Swarmtied vun Mai bet Enne Juli wüssen de Völker mit Geschick up dat twee- bet dreefache an, üm för de Heiddracht rüst to ween.

De Wannerimker mössen Platzmeden in Honnig un Wass berappen. Den Grundherren müss de „Immen-Teihnte“ betahlt warrn. Kömen de Wannerimker an Weeg- oder Töllhüüs vörbi, müss ok Immentoll betahlt warrn, anstahn würrn de Avgaven aver nur för „weesenrichtige“ (Waisel) Völker, dat heet Völker mit Immenköniginnen. Natürlich geven de Imker egalweg an, dat de Körv ahnen Wees wörrn, um Toll to sporen, un achteran högen se sik düchtig, denn wie schüll en Töllner jüm dat Gegendeel bewiesen.

De Spruch „Heid vörn Tiel, Boockweeten‘ne Miel“ heet, dat de Immen de Heidblöten direkt vör dat Fluchtlock (Tiel) hebben müssen, för den Bockweeten aver bedüden wieder flegen müssen.

Vundaag warrt mehr de Kassenimkeree bedreven. Wi seht aver noch vele Immenkörv in de Heid. Ut de Waben kummt de leckere „Schiebenhonnig“, den wi so heel un recht eten künnt.

Ob de Heid dit Johr woll honnigt?