Lütt un spiddelig

„Den neen?“, frog ik, „over de schall doch ganz, jung wen un wi kinnt em nich.“ „Dat mokt nix, könen schall he jo wat, hett Fiete seggt“, meen Vadder.

Na, Fiete snackt veel, wenn de Dag lang is...As ik jüst de Höhner ruut leet, brummt een Auto op´n Hoff. De Döör klappt, un denn: „Moin - hallo...“, een frömden Mann bögt um de Eck. „Bün ik hier woll richtig ?“ frogt he.

„Dat weet ik nich, wo wüllt Se denn hin ?“ „Hier schull ´n Koh krank wen. Ik bün de nee Veehdokter. Spund heet ik.“

„Jo, denn sünd se hier richtig. Ik teh mi even Steveln un Jack an, denn könt wi los no de Weide“, sä ik.

Wat kickt de mi denn so komisch an, so vun hoben bit op de Fööt mit so´n verdattertet Gesicht? Hebb ik jichenswat an mi? Nu kiek ik sülms an mi dol - nee, is allns klor. Na, denn laat em man kieken.

As ik no buten koom, kraamt de Dokter noch in sin Auto rüm, un murmelt bi sük: „Disse junge Fro - lütt un spiddelig - Koh fastholen -dat kann jo nix werden...“

Ik hoost, de Doc verjogt sik. „Wo schall ik mi denn hinsetten?“ He wiest no achtern, wo he allerhand Soken bi de Siet rümt hett, man veel Platz is dor jümmer noch nich.

„So“, sä ik. „Wi mööt nu hier rechts af, dor vorn denn no links un denn noch so´n gooden Kilometer liekut - un dor op de ännere Siet, is denn unse Weide“, wies ik em an. As wi de Weide hindol goht., segg ik to em: „Min Vadder is dor nerden bi de Koh.“ „Och so - jo – denn...“ Den Dokter fallt ´n Steen vun´t Hart. Kannst em ansehn, wie he sik freit, datt ik lütte Spiddel nich de Koh fastholen bruk...

Nu is Dokter Spund al lang in Rente, man fröher keem he fokener bi uns. Hesst Deerten - hesst ok mol wat krank.

Un ik bün al lang nich mehr lütt un spiddelig - un Fiete hett mol recht harrt, de Dokter kunn wat.