Afen sünd bannig fix

Keen laat kummt mütt den Platz nehmen, de noch free is: Dat weer gegenöver vun Gesche un ehrn Mann Fiete. Boh – jüst Gesche, de den ganze Dag blots sabbelt, un over jedeen wat weet – Marten verdreih al de Ogen...

„..un dit Kleed weer gor nich so düür. Fiete meen jo, de Utschnitt weer to groot. Over keen wat hett, kann dat ok wiesen...“, meen se.

„Oh dor kummt de Supp, un denn gifft dat noch Broden un Gemüse. Mann, wat hebb ik för´n Schmachtop den Kraam“, krakeel se wieter.

Bi´n Eten hollt se jowull de Klapp, dach ik. Mann, nee, ok do sabbel un plapper se. „Hach, Arfen, de mag ik jo so geern, nich Fiete? Un achtan gifft dat noch Ies mit hitte Kirschen.“

Un wieter güng ehr Mund open un to – nich blot´s to´n Eten. Arfen har se sik ´n Barg opdoon un schoof de op´n Töller hin un her. Disse fixen Dinger wullen sik eenfach nich faatkriegen laaten...

Do güng ok all dat Spektakel los: De Gäst füngen an to klötern. Dat bedüürt: dat Brutpoor mutt sik n´Söten geben. 
Fiete angel sien Serviett, schubs sin Fro an, de jüst mit n´Gabel Arfen no´n Mund wull. Gabel, Arfen, allns floog over´n Disch. N´poor Arfen harrn sik verbiestert, flogen ehr in ehren Utschnitt.

Gesche kreeg n´ganz roden Kopp, keek na rechs un links, dat harr ja woll nüms sehn...? Doch, ik verbeet mi dat Lachen!
Wat nu moken ? Se rutsch kribbelig op´n Stohl hin un her. De Arfen batz ut´n Utschnitt rutfummeln, güng nich. De runden Dinger dor sitten laaten, ok nicht. No „Tant Meier“ gohn – nee, denn word dat Eten koolt.

„Hier Gesche, machst noch Arfen?“, frog Fiete. „Nee, ik hebb al toveel kreegen“, schree se. Jo, dat machst woll seggen, du oll Sabbelschnut, dach ik bi mi. Un nu weest Bescheed – bannig fixe Arfen un n´ grooten Utschnitt – dat geiht nicht tohop...