Well büst du?

„ Uns geiht dat good. Un wo is dat bi jo? „ fraggt Sandra nu. Irgendwat möt se ja woll seggen. „Ja, dat geiht woll. Ik bün ja blied, dat mien Christa wedder ut Krankenhuus rut is. Du weetst ja, dat se an d´ Gall opereert worden is, un wi drüffen hör ja wegen Corona nich besöken. Mooi weer dat nich. För hör nich un för uns ok nich. Aver nu is se ja wedder to Huus.“

Christa? Wat för´n Christa? Sandra överleggt, wat se för Christas kennt. Aver de hör Mannlü seegen all anners ut. „Aver allens is good aflopen?“, will Sandra nu weten. De Mann zuppelt sien Mask torecht, de üm en beten van d´Nöös afrutscht is. „Pien het se woll noch, aver dat is normaal, seggt de Dokters. Se dröfft aver noch nix böhren. Karina kummt woll maal na Fieravend un kickt, af se wat helpen kann.“

„ Karina? Well is denn nu wedder Karina. Woll sien Dochter. Sandra fallt van hör Bekannte nüms in, de Karina heet. Dat gifft dat doch nich. Well is de Mann denn blot? „Ik glöv, ik möt wieder,“ hört se sik nu seggen. „Andy luurt seker al up mi.“ „Och, hebbt ji ´n Hund kregen? Dat hett een al faken hört. Wenn d´ Kinner ut Huus sünd, word en Hund anschafft. Kinner? Se het doch överhoopt kien Kinner! Un Andy is ok kien Hund man hör Keerl. De Mann schient hör wegen de Mask mit en annern Froo to verwesseln. Daarüm kennt se hüm nich. Aver dat mach Sandra üm nu ok nich mehr seggen. Se het dat nu tomaal leep ielig.

„Deit mi leed, ik möt wieder.“ seggt se, packt fell en paar Appels in hör Inkoopswagen un lett de Mann stahn. „Grööt Michael van mi“, röppt de hör noch na. „Maak ik“, röppt Sandra torügg, ok wenn se naturrelk ok nich weet, well Michael is.